Ο Κώστας Βάρναλης θυμάται τη γνωριμία του με τον Λάμπρο Πορφύρα

"Τὸν πρωτογνώρισα στὰ 1911 στὰ «Ἡνωμένα Βουστάσια». Μοῦ τόνε σύστησε ο Ρῶμος Φιλύρας — ἡ πιὸ πηγαία, ἡ πιὸ ἐκρηχτικὴ φλέβα τοῦ νεοελληνικοῦ λυρισμοῦ. Κάθησε στὸ τραπέζι μὰς, ἤπιε καφὲ καὶ ζήτημα ἄν μᾶς εἴπε τρεῖς λέξεις.  Ὕστερα, στὴν ἐπιστράτευση τοῦ 1912-13 τὸν εἴχα «συνάδελφο»  στὸν 13ο λόχο  Ἐμπέδου Τάγματος στο Ζάππειο. [...]

Ὁ Πορφύρας εἴταν ἀπό τοὺς πιὸ πειθαρχικοὺς στρατιῶτες. Ὄχι τόσο ἀπὸ ὑψηλὴ συνείδηση τοῦ καθήκοντος, ὅσο ἀπὸ βαριεστημάρα καὶ αὐτοεγκατάλειψη. Μικρόσωμος, ἀμίλητος μὲ τὴν καμπουρίτσα του, μὲ τὸ γυρισμένο του κεφάλι κάτου, μὲ τὰ μισόκλειστα μάτια του κι ἀνόρεχτος, εἴτανε πάντα ὁ τελευταῖος τοῦ πρώτου ζυγοῦ, ὅπως εἴτανε πάντα πρῶτος ὁ ἀτελείωτος Μυλωνάς. Μέσα στὴν τσέπη του κουβαλοῦσε τὰ «Εἰς ἑαυτὸν»  τοῦ Μάρκου Αὐρηλίου, γιὰ ν’ ἀσκεῖται στὴ στωϊκὴν ἀπάθεια, ποὺ τόσο τοῦ χρειαζότανε σ’ αὐτήν τὴν περίσταση. Σ’ ὅλο του τὸ εἶναι διάβαζε τὸν ἀφορισμὸ τοῦ φιλόσοφου αὐτοκράτορα: «πόλις καὶ πατρίς ὡς μὲν Ἀντωνίνῳ μοι ἡ Ρώμη, ὡς δὲ ἀνθρωπῳ ὁ κόσμος»  συμπληρωμένο ἔτσι: «ὡς δὲ ποιητῇ τὸ... ἄπειρον». Κι ἀληθινὰ δὲ φαινότανε να ζεῖ στὸ λόχο, μὰ στὸ ἄπειρο. Στὸ ἄπειρο τ’ οὐρανοῦ καὶ τοῦ πελάγου."

/

Κώστας Βάρναλης, Ζωντανοί Άνθρωποι, Λάμπρος Πορφύρας

~

Στη φωτογραφία, ο ποιητής Λάμπρος Πορφύρας (1879-1932) στρατιώτης.