Εἶνε φυλάργυρη ἡ ζωὴ καὶ τῇς χαρές της κρύβει
στοῦ Πόνου τ’ ἀγκαθόπλεκτο καὶ σκοτεινὸ καλύβι.
Μὰ ἐγὼ ποῦ πόνους δὲν ψηφῶ καὶ δὲν φοβοῦμαι ἀγκάθια,
θὰ πάω μιὰ νύκτα μόνος μου μὲ σάκκους καὶ καλάθια
καὶ στὸ καλύβι χώνοντας τὰ χέρια ματωμένα
θὰ κλέψω ἀμέτρητες χαρὲς νὰ σοῦ τῇς φέρω ἐσένα.
/
Ιωάννης Πολέμης, Πλεκτά Τραγούδια, Το Παληό Βιολί, 1909
•
Περιγράφει τον Πολέμη ένας σύγχρονός του στον τύπο της εποχής:
✒️
Ἀλλὰ πιὸ ποίημα ἡ ζωή του! Τὸ πρόσωπό του μὲ τὰ ζαφειρένια μάτια, κατάφωτον ἀπὸ τὸ ἀγαθόν του χαμόγελο, μιλοῦσε. Σοῦ ἔλεγε, πὼς ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν ἔμαθε ποτὲ τί εἶναι συμφέρον, ὑστεροβουλία, ταπεινότης... Ἡ περήφανη φτώχια του ἦτο μιὰ ὡραιότης. Ἄστραφτε μπορεῖ νὰ πῆ κανεὶς ὁ ποιητὴς ἀπὸ ὀλιγάρκειαν καὶ ἀπλότητα.
/
Εφήμερος, Παρενθέσεις, Ιωάννης Πολέμης (απόσπασμα), Ελεύθερος Λόγος Μυτιλήνης, 1.6.1924