Τα ίδια και τα ίδια... περνά ο ένας χρόνος
και έρχεται ο άλλος, διαβαίνει και αυτός
και να σου πάλιν νέος, και πάντα θλίψις, πόνος,
πολιτικά, παράτες, ειρήνη και στρατός.
Τα ίδια και τα ίδια... βραδιάζει, ξημερώνει,
και ένα πέσε σήκω είν’ η ζωή μας μόνη.
Γιατί στον κόσμο ένας να φέγγει ήλιος μόνο;
Γιατί φεγγάρι ένα και όχι δεκατρία;
Γιατί απ’ εδώ πέρα έως εκεί στον Κρόνο
να μη μπορεί να γίνει καμμιά συγκοινωνία;
Αν ήξευρα τωόντι, πως δεν θα σκοτωνόμουν,
μ’ ένα κανόνι Άρμστρογγ θ’ αυτοχειριαζόμουν.
[...]
Τα ίδια και τα ίδια... βραδιάζει, ξημερώνει,
και ένα πέσε σήκω είν’ η ζωή μας μόνη.
Κι οι τόσοι αστρονόμοι μάς λένε πως η σφαίρα
του κόσμου θα χαλάσει, μα δεν χαλά ποτέ...
Ω! πότε πια με μία ψηλά εις τον αέρα
θα τιναχθούμε όλοι, πεζοί και ποιηταί;
Μέσα σε τόσα λόγια και τόση σιχασιά
θα είναι σωτηρία η Κοσμοχαλασιά.
/
Γεώργιος Σουρής, Τα ίδια και τα ίδια, 1883