Ο Γεώργιος Δροσίνης και ο σατιρικός Γεώργιος Σουρής όταν έκαναν τα πρώτα ποιητικά τους βήματα γύρω στο 1880 στις εφημερίδες της εποχής, πέρα από συνεργάτες υπήρξαν και στενοί φίλοι. Ο Δροσίνης διηγείται πολλά αστεία περιστατικά από εκείνη την περίοδο στο αυτοβιογραφικό του έργο «Σκόρπια Φύλλα της Ζωής μου».
✒️
Ὅταν χωρίστηκε ἀπὸ τὸ Ραμπαγὰ ὁ Γαβριηλίδης κ' ἔβγαλε δική του ἐφημερίδα μὲ τίτλο τὸ περίφημο ρητὸ τοῦ Κουμουνδούρου Μὴ Χάνεσαι, πολλοί ἀπ' ὅσους ἔγραφαν στὸ Ραμπαγὰ χωρίστηκαν κ’ ἐκεῖνοι.
Ὁ Σουρῆς πέρασε στοῦ Μὴ Χάνεσαι τὴ συντροφιά. Ἀπό κεῖ γίναμε φίλοι, κ' ἔξω ἀπό τὰ σύνορα τῆς δημοσιογραφίας, στὴν κοινωνικὴ ζωή. Ὕστερα ἀπό λίγο ἤμασταν ἀχώριστοι σύντροφοι σὲ κάθε κοσμικὴ συγκέντρωση, ποὺ μᾶς καλοῦσεν ἡ ὑποχρέωσή μας νὰ κρατοῦμε ἐνήμερο τὸ Μὴ Χάνεσαι.
Στὰ θέατρα, στὰ Φάληρα, στοὺς χοροὺς μέχρι καὶ τῶν βασιλικῶν οἱ δυό μας παρόντες. [...]
Τὰ βράδια μας περνούσαμε συχνὰ σὲ φιλικὰ σπίτια μετὰ τὸ φαΐ, κάποτε καὶ καλεσμένοι νὰ φάμε. [...]
Μερικὲς βεγγέρες μας ὅμως δὲν ἦταν καθόλου διασκεδαστικές. Τὸ ξέραμε ἀπό πρὶν κ' ἔλεγα τοῦ Σουρῆ νὰ μῆν πᾶμε. Ἐκείνος ὅμως ἐπέμενε. Πηγαίναμε καὶ πλήτταμε καὶ δὲ βλέπαμε τὴν ὥρα νὰ φύγωμε.
Μόλις βγαίναμε στὸ δρόμο, ὁ Σουρῆς ἄρχισε νὰ βρίζη καὶ ν' ἀναθεματίζη.
– Μὰ δὲν ἔλεγα νὰ μὴν πᾶμε; Ἐσὺ ἤθελες καὶ καλά. Τώρα βρίζεις;
– Γι' αὐτό ἤθελα νὰ πᾶμε ἴσα ἴσα, γιὰ νὰ βρίσω ὕστερα. Εἶναι κὶ αὐτό μιὰ ἀπόλαυση.
Καὶ τὴν ἄλλη βδομάδα ξαναπηγαίναμε...
/
Γεώργιος Δροσίνης, Τα Αλησμόνητα του Σουρή (απόσπασμα), Σκόρπια Φύλλα της Ζωής μου
~
Στη φωτογραφική σύνθεση, στα αριστερά απεικονίζεται ο Γεώργιος Σουρής και στα δεξιά ο Γεώργιος Δροσίνης.