Ὅταν ἔρχεται νὰ γλυκακουμπήσῃ
στὸ πεύκι τῆς καλοΐσκιωτης φωλιᾶς σου,
μόλις τὴν πορτοπούλα σου χτυπήσῃ,
(χτύπος γλυκύς καὶ τὸ καρτέρεμά σου
μὲ τὸν καημό, δειλοῦ παιδιοῦ μεθύσι,
τῆς ποὺ τὸν παραστέκει συντροφιᾶς σου),
πρὶν ἡ πόρτα ανοιχτῇ, πρὶν ἀντικρύσῃ
τὴν καλοσύνη καὶ τὴ ζωγραφιά σου,
τὸ πιὸ ἀπ’ ὅλα πιο γλυκὸ, τὸ πιὸ πολύ,
δὲν εἶσ’ ἐσύ, ὦ γραμμένη, ἐσύ, ὦ καλή,
ψυχὴ ἀδερφὴ μιὰν ἀδερφὴ ποὺ σμίγεις.
Εἶναι ὅ,τι σὰν ξανάσασμα γροικᾶ:
Τὰ ὡραῖα σου βήματα τὰ βιαστικά,
τοῦ σπιτιοῦ σου τὴν πόρτα ὅταν ἀνοίγῃς.
/
Κωστής Παλαμάς, Τα Δεκατετράστιχα, 1919