Χωρίζ’ ἡ μοίρα τοὺς ἀνθρώπους
τὰ φύλλ’ ἀφήνουν τὰ κλαδιά,
τὰ μάτια βλέπουν ἄλλους τόπους,
μὰ δὲν ἀλλάζει ἡ καρδιά.
Τώρα ποὺ ἡ νιότη μου σὲ χάνει,
μὴν κλαῖς γλυκειά μου καστανή•
αὐτός ποὺ φεύγει δὲν ξεχνάει,
αὐτὸς ποὺ μένει λησμονεῖ.
/
Ιωάννης Πολέμης, Αλάβαστρα, 1900
•
Στη φωτογραφία, η προτομή του ποιητή στον κήπο του Ζαππείου, φιλοτεχνημένη το 1928, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του.