Ὄχι! τῶν καιρῶν τὸ γύρισμα
Καὶ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου
Καὶ τὶς γλήγορες ἢ ἀτέλειωτες
Ὧρες τῆς χαρᾶς, τοῦ πόνου,
Δὲ θὰ τὶς μετροῦμε ὁρίζοντας
Μέρες, νύχτες, αὐγές, βράδυα,
Μὲ τοῦ νοῦ τὰ μηχανέματα
Καὶ τῆς τέχνης τὰ σημάδια.
Τὰ πουλιά, ποὺ φεύγουν κ’ ἔρχονται,
Τ’ ἄνθη ποὺ ἀνοιγοσφαλοῦνε,
Τ’ ἄστρα λάμποντας καὶ σβύνοντας,
Τὴ ζωή μας θὰ μετροῦνε·
Κ’ ἔτσι θὰ σμιχτῇ τὸ τέλος μας
Μ’ ἕνα ἀνθὸ πὤχει μαδήσῃ,
Μ’ ἕνα ἀηδόνι ποὺ φτερούγισε,
Μ’ ἕνα ἀστέρι πὤχει σβύσῃ.
/
Γεώργιος Δροσίνης, Των Καιρών το Γύρισμα, Θα Βραδιάζη, 1923
•
Στη φωτογραφία ο ποιητής το 1943 στο τελευταίο του σπίτι όπου σήμερα στεγάζεται το Μουσείο Δροσίνη.